Ze zijn weer terug van een lange reis uit Afrika. Dat maakt een fietsritje langs de Rotte meteen een leuke bezigheid door het gezellige gekwetter van af- en aanvliegende boerenzwaluwen die hun nestje hebben bij de kinderboerderij. Hoewel ze het merendeel van de tijd in de lucht doorbrengen, willen ze nog wel eens een paar seconden uitrusten op een hekje.

In mijn nog prille vogelaarsbestaan is het mij opgevallen dat veel vogelaars in het voorjaar nogal zenuwachtig worden als het gaat over blauwborstjes. Zijn ze alweer terug en heb jij er een gezien? Het zal er vast mee te maken hebben dat de blauwborst een mooi vogeltje is en zich niet zo gauw buiten het riet laat zien. Wetende dat jaarlijks een aantal blauwborstjes zich ophouden bij het populierenbosje bij de Zevenhuizerplas besloot ik daar eens een kijkje te gaan nemen. Eigenlijk meer om even een frisse neus te halen, maar voor de zekerheid nam ik toch mijn camera maar mee. Wat schetst mijn verbazing? Komt er opeens een klein vogeltje uit het riet aangevlogen en gaat me op twee meter afstand zitten gadeslaan. Is het een blauwborstje!

Brutale vogeltjes, die winterkoninkjes. Vaak kom je ze tegen op de uitkijk in de buurt van hun nestje. En dan laten ze hun aanwezigheid luidruchtig merken. Om je duidelijk aan te geven dat je je in hun territorium bevindt. Het kan ook zijn als waarschuwing aan andere vogels, maar ik houd het toch op het eerste. En als je ze dan aankijkt gaan ze in de meeste gevallen nog harder fluiten ook. Zij zijn de baas en dat zul je weten. Dit exemplaar zat op een paaltje en hoewel hij in het begin een beetje zenuwachtig deed omdat ik niet wegging, bleef hij daarna geïnteresseerd kijken wat die man met die grote toeter vlak voor zijn neus deed. Een winterkoning is niet zo bang uitgevallen.

Een foto die afhing van veel factoren. Allereerst al het plotselinge tegenkomen van de buizerd. Dan snel bedenken (en ook uitvoeren) dat de camera ingesteld moet worden op een overbelichting van één stop vanwege de lichte achtergrond. Vervolgens de buizerd goed in de zoeker proberen te krijgen, in dezelfde snelheid meebewegen en uiteindelijk natuurlijk ook nog afdrukken. En dan maar hopen dat ie scherp is. Ik vind het alleszins meevallen!

Twee jaar geleden ontdekten vogelvriend Michel en ik een redelijke kolonie kneuen op de top van de skihelling in Bergschenhoek. Vorig jaar is er echter een grote hoeveelheid bestrijdingsmiddel gestrooid om de in grote getale aanwezige berenklauw uit te roeien. Let's do it to them, before they do it to us. De kneu zag er daardoor geen heil meer in om daar nog zijn voedsel te blijven zoeken. Spijtig voor mij, maar verstandig van de kneu. Hoe groot mijn geluk toen ik eind maart van dit jaar de kleine vogeltjes er weer zag vliegen. Ze zijn terug!

Het was mooi weer, dus fietsje gepakt, camera mee (want je weet maar nooit) en maar zien waar je terechtkomt.
Enige tijd later was ik gearriveerd bij de Reeuwijkse Plassen. En nu ik er toch was, dan ook maar meteen naar het stukje dijk tussen de Oudeweg en de Kooidijk. Daar kom ik op een of andere manier altijd wel iets bijzonders tegen. En ja hoor, ook dit keer. Een paartje geoorde futen zwom langs de kade op. Telkens onderduikend op zoek naar voedsel leken ze zich niets aan te trekken van hetgeen zich naast hen op de dijk afspeelde. De tactiek was snel bepaald: een stukje verderop aan de kade tussen de begroeiing gaan zitten, een laag standpunt kiezen en wachten tot ze langs kwamen zwemmen. Het plan werkte en het paartje liet het fotograferen zich welgevallen. Dit is het mannetje, waaraan het duidelijkst is te zien waarom deze soort geoorde fuut worden genoemd.